«شفاعت ملائکه» مشروط به «اذن خدا» است.
تفاوت «اذن» با «رضا» چیست؟
آیاممکن است فرشتگان درخواست شفاعت کسی را بکنند ولی خداوندنپذیرد؟
فرق میان -اذن-و (رضا) این است:
«رضا »امرى است باطنى ، و عبارت است از حالت ملایمت نفس راضى ، با آنچه از آن راضى است.
واما «اذن» امر ظاهرى است و اعلام صاحب اذن است ، صاحب اذن مى خواهد اعلام کند از قبل من هیچ مانعى نیست که تو فلان کار را بکنى ، و این ، هم با داشتن رضاى باطنى مى سازد و هم با نبودن آن.
اما «رضا » بدون اذن نمى سازد، حال چه رضاى بالقوه و چه بالفعل .
وَ کم مِّن مَّلَکٍ فى السمَوَتِ لا تُغْنى شفَعَتهُمْ شیْئاً إِلا مِن بَعْدِ أَن یَأْذَنَ اللَّهُ لِمَن یَشاءُ وَ یَرْضى (۲۶نجم)
و چه بسیار فرشته در آسمان که شفاعتشان هیچ دردى را دوا نمى کند، مگر بعد از آنکه خدا اذن دهد، و براى هر کس که بخواهد و بپسندد(خداوند) اجازه دهد.
شفاعت ملائکه مشروط به اذن و رضاى خداى سبحان است و این آیه در صدد این است که بفرماید:
«ملائکه» از ناحیه خود مالک هیچ شفاعتى نیستند، به طورى که در شفاعت کردن بى نیاز از خداى سبحان باشند، آن طور که بت پرستان معتقدند، چون تمامى امور به دست خداست.
اگر هم شفاعتى براى فرشته اى باشد، بعد از آن است که خدا به شفاعتش راضى باشد و اذنش داده باشد.
و بنابر این مراد از جمله (لِمَن یَشاءُ) ملائکه است.
و معناى آیه این است که : چه بسیار از فرشته در آسمان ها هستند که شفاعتشان هیچ اثرى ندارد، مگر بعد از آنکه خدا به هر یک از ایشان که بخواهد و راضى باشد اجازه شفاعت داده باشد.
تفسیرالمیزان/علامه طباطبایی جلد۱۹
درتفسیرنمونه جلد۲۲ ذیل ایه فوق(۲۶نجم)آمده است:
جایگاه «اذن»درشفاعت
آیه (۲۶نجم) از آیاتى است که به روشنى از امکان شفاعت به وسیله فرشتگان خبر مى دهد، جائى که آنها حق شفاعت به اذن و رضاى خدا داشته باشند انبیاء و اولیاى معصوم به طریق اولى چنین حقى را دارند.
آیه صراحت دارد: این شفاعت بى قید و شرط نیست ، بلکه مشروط به اذن و رضاى خدا است ، و از آنجا که اذن و رضاى او بى حساب نیست باید رابطه اى میان انسان و او باشد تا اجازه شفاعت او را به مقربان درگاهش بدهد، و اینجاست که امید شفاعت به صورت یک مکتب تربیتى براى انسان در مى آید، و مانع از گسستن تمام پیوندهاى او با خدا مى شود.
معنای اذن ورضا ازمنظر حقوقی
تفاوت «رضا و اذن» در چیست؟
«رضا» یا رضایت در لغت به معناى موافقت و اختیار است. در اصطلاح، در معانى متعددى دارد:
تمایل درونی فرد جهت انجام یک عمل حقوقی . میل قلب به سوى یک عمل حقوقى که در گذشته انجام گرفته، یا اکنون انجام مى شود و یا در آینده واقع خواهد شد. رضا به همین معنا در ماده ۱۹۰ قانون.مدنی. به کار رفته است.
«رضا»(رضایت) به این معنا با قصد انشا که تنها به زمان حال تعلّق مى یابد، تفاوت اساسى دارد.
گاهى «رضایت» به معناى قصد انشا به کار مى رود. ماده ۱۹۹ ق.م رضا رادر همین معنى به کار برده است.
«تفاوت اذن با رضا »به معناى اخیر، آشکار مى باشد و کمتر بین آن دو اشتباهى صورت مىگیرد. اما در مقایسه اذن با رضایت به معناى نخست مىتوان گفت :رضا تا زمانى که به مرحله اظهار نرسیده است رضاى باطنى گفته مى شود، ولى هنگامى که به وسیله اى ابراز گردد و با قصد انشا همراه باشد، اذن خوانده مى شود ، خواه به وسیله قول یا فعل. و به اختصار اذن نوع ابراز شده رضا می باشد و رضا اعم از اذن است.
توضیح مدیریت سایت-پیراسته فر:تفاوت بین اذن بااجازه است،نه اذن ورضا،چون واژه رضا،همان اذن است.
« اذن» به معنای تمایل درونی فرد (رضایت قلبی)است.
«اجازه» صرف‌نظر از تمایل درونی(رضایت) به «انشاء ی اذن»به یکی طُرقی(روشهایی)اعلام می شود.
مثل کتابت(نوشتن) و یا بصورت«اشاره» اجازه اعلام می شود.
«تفاوت اذن و اجازه»
۱. در اذن فقط رضایت قلبی یا به عبارتی تمایل درونی لازم است.
۲. در اجازه به‌جز رضا باید قصد انشا (یعنی نشان دادن رضایت به شکلی) هم باشد.
درخواست ازطرف ملائکه صورت می گیرد واین درخواست بایدموافقت خداوندرا داشته باشد،ممکن است فرشته ای درخواست شفاعت برای بنده ای رابکندواما خدایتعالی ازاین بنده رضایت نداشته باشد واذنی اتفاق نیفتد.
برای آشنایی با تفاوتهای اذن بااجازه به این لینک مراجعه کنید:
تفاوت «اِذن» با «اجازه» چیست؟
« اذن» به معنای وجود تمایل درونی فرد (رضایت قلبی)است.
«اجازه» صرف‌نظر از تمایل درونی(رضایت) به «انشاء ی اذن»به یکی طُرق اربعه(روشهای چهارگانه)نیازمنداست.
طُرق اربعه:
فعل(عمل)، لفظ(گفتار)، کتابت(نوشتن) و یا بصورت «اشاره» اجازه رااعلام می شود.
«تفاوتهای اذن و اجازه»
۱. در اذن فقط رضایت قلبی یا به عبارتی تمایل درونی لازم است.
۲. در اجازه به‌جز رضا باید قصد انشا (یعنی نشان دادن رضایت به شکلی) هم باشد.
۳. رجوع از اذن ممکن است اما رجوع از اجازه ممکن نیست(فقط اذن دفن اموات به جهت شرعی غیرممکن است).
۵. با رجوع از اذن خسارت وارده بر مأذون (کسی که به او اذن داده‌شده) بر عهده خود مأذون است.
درمعاملات حقوقی و ملکی،«اذن»بتنهایی کفایت نمی کند بلکه، مالک باید با فعل خود «اجازه »را انشاء کند(محاکم حقوقی«اجازه»ملاک است).
۴- «اذن» حق نیست و ایجاد حق و تعهد نمی کند و قابل نقل وانتقال نیست اما «اجازه» به نوعی ایجاد حق میکند و قابل انتقال به غیر است.
۵- «اذن» غیرقابل توارث است و با فوت و حجر(ازدست دادن مشاعر) از بین می رود(اذن باطل می شود) امادر«اجازه» با فوت وحجر از بین نمیرود و به وراث به ارث میرسد.
درازدواج دخترباکره(دوشیزه)،اجازه پدرلازم است.
برای همین است که درازدواج ،ازنظرشرعی« اذن پدر» برای نکاح دختر الزامی است ولی ازنظز قانونی این «اذن» باید «اجازه» پدر راهم همراه داشته باشد(بطریقی انشاءشود)،چون ازحقوقی برای ازدواج«اجازه پدر»برای ازدواجِ دختر الزامی است.
«اذن»ازنظرمحاکم حقوقی:
واژگان اذن و اجازه در سیستم حقوقی و در جایگاه استفاده، آثار خاص خود را ایجاد می کنند.
استفاده از این واژگان در معنای خاص و حقوقی(تأسیسی) که قانونگذار بر این لغات بار نموده بایدلحاظ شود.
در قانون مدنی کشور ۵٣ مورد کلمه «اذن» آمده است (ماده ٢٧٠اذن در تأدیه ،ماده ٣٧۴ اذن در قبض مبیع ، ماده ۴٧۵ اذن شریک و غیره).
اما ٧۵ مورد ازواژه« اجازه » استفاده شده است(ماده ۶۵ در وقف، ماده ٢١٨ مکرر فرار از دین، ماده ٣۴٨ معامله فضولی و غیره).
«ماهیت اذن» از آنجا که در آن قصد انشا وجود ندارد، نه عقد و نه ایقاع است و فقط رفع مانع قانونی می کند و منشأ ایجاد یا تنفیذ حقوقی نمی باشد.
توضیح مدیریت سایت-پیراسته فر:اینکه گفته می شود:«اذن درابتدای معامله است واجازه درانتها»، حرف بی معنایی است که بعضی هامی زنند!.
«رُخصت»هم شبیه «اذن»است،یعنی اعلام رضایت.